امروزه کسری بودجه‌ها و بدهی‌های رو به افزایش تبدیل به یک چالش سالانه مهم برای دولت فدرال و بسیاری از دولت‌های استانی شده‌اند. از سال ۰۸-۲۰۰۷ جمع بدهی خالص سالانهٔ فدرال و استانی رو به رشد بوده و از ۸۳۷ میلیارد دلار در آن سال، به حدود ۱.۵ تریلیون دلار در ۲۰-۲۰۱۹ خواهد رسید.
در سال ۲۰-۲۰۱۹ مجموعه بدهی خالص استانی و فدرال کانادا احتمالا معادل ۶۴.۳٪ از اقتصاد کانادا خواهد شد که اگر آن را به بدهی فردی تبدیل کنیم، سهم هر کانادایی ۳۹,۴۸۳ دلار بدهی می‌شود.
در بین استان‌ها، اونتاریو بالاترین نسبتِ بدهی فدرال-استانی به GDP (تولید ناخالص داخلی) را دارد که ۷۵.۴ درصد است. اما ساسکاچوان با ۴۴.۳ درصد کمترین نسبت بدهی به GDP را دارد.
استان نیوفاندلند و لابرادور بالاترین بدهی سرانه (۴۸,۴۷۸ دلار) را دارد و اونتاریو با فاصله کمی از آن (۴۵,۸۹۱ دلار) قرار گرفته است.
در مقابل پرینس ادوارد آیلند کمترین نرخ بدهی سرانه را دارد که ۲۸,۳۹۴ دلار است.
متاسفانه همانند فاصلهٔ بین دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۹۰، امروز هم کسری بودجه و انباشت بدهی تبدیل به روش‌های رایج دولت‌های فدرال و استانی شده‌اند.
یکی از عواقب بسیار بد انباشتِ بدهی، پرداخت بهره است. دولت‌ها باید بابت بدهی‌های خود بهره‌ای را بپردازند، درست مثل خانوارهایی که روی وام‌های دریافتی برای خرید خانه، خودرو، یا روی کارت‌های اعتباری‌شان بهره می‌پردازند.
در نتیجه بخشی از منابع درآمدی دولت‌ها به بازپرداخت این بهره‌ها اختصاص می‌یابد که باعث می‌شود پول کمتری برای برنامه‌های دولتی مثل بهداشت و درمان، آموزش، و خدمات اجتماعی موجود باشد. همچنین فرصت اعطای معافیت‌های مالیاتی نیز از دولت‌ها گرفته می‌شود.
باید منتظر بود و دید که در فصل نگارش بودجه سالانه جدید، چه تغییراتی در این رویکردها اتفاق می‌افتد و آیا دولت‌ها پاسخ مناسبی برای این معضل دارند یا خیر.
منبع: fraserinstitute
