نخست وزیر Justin Trudeauمصالحه با مردم بومی را یک هدف پیشرو در دولتش قرار داده است. این مقاله تلاش می‌کند هزینه‌های بودجه اقدامات سیاستی مربوط به چارچوب مصالحه Trudeau را شناسایی و همچنین ارزیابی کند که این اقدامات احتمالاً مؤثر هستند یا خیر. بررسی تاریخچه در این مقاله راهنمای خوبی است، چرا که چارچوب مصالحه Trudeau شباهت زیادی به طرح “جامعه بزرگ” رئیس جمهور ایالات متحده در سال 1960 میلادی، Lyndon Johnsonدارد.
هزینه‌های سطح اول
هزینه‌های سطح اول آن‌هایی هستند که قبلاً در سه بودجه دولت لیبرال گنجانده شده‌اند و از بودجه سال 2016 شروع شد که بیان شد در طی پنج سال بودجه برنامه‌های مردم بومی 8.4 میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. افزایش دیگر که مربوط به سال 2016 نیستند، در بودجه 2017 و بودجه 2018 گنجانده شده بودند. بهترین برآورد کلی افزایش بودجه به اندازه 16.5 میلیارد دلار در هفت سال یا حدود 2.4 میلیارد دلار در سال، با شروع سال مالی 2017- 2016 است. این افزایش‌ها سهم هزینه برنامه‌های مربوط به مردم بومی از تمام هزینه‌های برنامه فدرال را از حدود 3 درصد زیر نظر نخست وزیر استفان هارپر به چیزی نزدیک به 4 درصد می‌رسانند. هزینه‌های سازمان‌دهی مجدد و انتقال برنامه‌های اداری در این زمان، برآورد دقیق‌تر می‌خواهد.
هزینه‌های سطح دوم
هزینه‌های سطح دوم ناشی از جبران بی‌عدالتی‌های تاریخی، از جمله residential schools در نیوفاندلند و لابرادور، ” Sixties Scoop”، و بیمارستان‌های سرخپوست‌ها، و همچنین بخشودگی وام برای اقوام اولیه، افزایش گستره مشمولیت ثبت نام در Indian Register و Métis claims هستند. دو مورد اول نسبتاً پیشرفت خوبی داشته‌اند بنابراین هزینه‌ها به حد قابل‌اعتمادی می‌تواند تخمین زده شوند. پنج مورد دیگر در مراحل مختلف مذاکره، دادخواهی و پیاده‌سازی قرار دارند، بنابراین اختصاص دادن هزینه‌ها به آن بسیار مشکل است. تخمین هزینه‌های این هفت طرح در طول پنج سال، 1.8 میلیارد دلار (حداقل)، 3.7 میلیارد دلار (متوسط) و 5.7 میلیارد دلار (حداکثر) است. در نتیجه بودجه 16.5 میلیارد دلاری که پیش از این محاسبه کرده بودیم، ممکن است در مجموع بیش از 20 میلیارد دلار شود.
کانادایی‌ها این هزینه‌های افزایش‌یافته را ارزشمند می‌دانند چرا که احتمالاً می‌توانند از این طریق سطح زندگی مردم بومی را بالا ببرند و روابط بهتری بین آن‌ها با دیگر کانادایی‌ها به وجود بیاورند. با این حال، در حال حاضر نشانه‌های مشکل در برخی از طرح‌های مهم مانند تلاش افزایش ذخایر آب، تحقیقات ملی زنان و دختران بومی گمشده و مقتول، کشتار بومی و Commercial Fisheries Strategy دیده می‌شود.
اما حتی اگر تمام برنامه‌ها به طور کامل انجام شده باشند، تجربه جامعه بزرگ، تردیدهایی را در نتایج به وجود آورده است. شرایط اقتصادی و اجتماعی جامعه آفریقایی-آمریکایی که پیش از تصویب قانون جامعه بزرگ بهبود یافته بود، در دهه 1970، زمانی که این قانون اجرا شد، بدتر شد. تحقیقات فعلی نشان می‌دهد که اقلیت‌ها نمی‌توانند فقط از طریق هزینه‌های دولتی به سطح بالاتری از زندگی و رفاه بیشتری دست یابند. آن‌ها باید استراتژی‌های خودکفایی اقتصادی را به صورت فردی و جمعی دنبال کنند.
منبع: Fraser Institute
