انتظار می‌رود که مهاجرین خارجی، تا سال ۲۰۳۶ حدود ۴۳٪ از نیروی کار ادمونتون را تشکیل دهند.
بارها هشدارهایی درباره مُسِن شدن نیروی کار کانادا و تاثیرات آن بر اقتصاد منتشر شده است، اما یک گزارش جدید نوید این را می‌دهد که نیروی کار آلبرتا در چند دهه آینده همچنان جوان باقی خواهد ماند —و البته تنوع فرهنگی و قومی آن بیشتر خواهد شد.
طبق گزارش ادارهٔ آمار کانادا (Statistics Canada) که هفته گذشته منتشر شد، دو شهر بزرگ آلبرتا همینک یکی از بالاترین نرخ‌های مشارکت در مراکز جمعیتی بزرگ را دارند. این نرخ بر اساس درصدِ افراد ۱۵ ساله و مُسن تری محاسبه می‌شود که مشغول کار یا در جستجوی شغل هستند.
نرخِ مشارکت آلبرتا در سال ۲۰۱۷ حدود ۷۲٪ بود و پیش بینی می‌شود که تا ۲۰۳۶ با کاهشی اندک به ۷۱٪ برسد.
اما انتظار می‌رود که این نرخ در سطح ملی تا ۲۰۳۶ پایین تر از اینها باشد و روی ۶۲٪ بایستد.
ادارهٔ آمار کانادا می‌گوید: «این پدیده بیش از هر چیز نتیجه مُسن شدن جمعیت است زیرا بخش بزرگی از کودکان نسل انفجار (بِیبی بومرز) وارد سال‌های بازنشستگی خود می‌شوند.»
اما تاثیرات این بازنشستگی انبوه در کل کشور حس نخواهد شد.
شکاف شهری-روستایی
در این گزارش پیش بینی شده که شکافِ بین مناطق شهری و روستایی، به خاطر نقل مکان کانادایی‌های جوان به شهرها و جریان ورود مهاجرین به شهرهای اصلی، در حال تعمیق است. اما شهرهای کوچکتر در حال پیر شدن هستند.
برای مثال، نرخ مشارکت شغل جویان در مناطق برون شهریِ اونتاریو تا ۲۰۳۶ به ۵۸٪ سقوط خواهد کرد. این نرخ در شهرهای کوچکِ ناحیه آتلانتیک کانادا (متشکل از چهار استان در سواحل اقیانوس اطلس) احتمالا به ۵۳٪ سقوط می‌کند.
اما برعکس در آلبرتا، انتظار می‌رود که نرخ مشارکت در شهرهای بیرون از ادمونتون و کلگری نسبتا قوی باشد و روی ۶۸٪ جا خوش کند —با فاصله ای اندک در پشت سر مناطق شهری آلبرتا.
یک دلیل این پدیده، مهاجرت است: ادارهٔ آمار امریکا انتظار دارد که نومهاجرین بیشتر از هر زمان دیگری در آلبرتا سکونت کنند.
الگوهای مهاجرتی
در سال ۲۰۱۷، حدود ۳۱٪ از افراد شاغل در مناطق شهری کلگری و ادمونتون، متولدین خارج از کانادا هستند. انتظار می‌رود این نسبت تا سال ۲۰۳۶ به ۴۳٪ برسد.
در این گزارش می‌خوانیم: «در این کلان شهرها، به خاطر مهاجرت خارجی زیاد و افزایش مهاجرت جوانان کانادایی از دیگر مناطق، تاثیرات منفی افزایش سن جامعه را تا حدی خنثی می‌کند.»
«تا ۲۰۳۶، در مونترال نسبتِ بالغینِ شاغل به افراد غیرشاغل می تواند سه به یک باشد، و در تورنتو این نسبت ۴ خواهد بود، در حالی که در کلگری و ادمونتون به ۵ می‌رسد.»
آقای آنوپام داس، اقتصاددان و استادیار گروه علوم کامپیوتری در دانشگاه Mount Royal از این پیش‌بینی‌ها غافلگیر نیست و می‌گوید: «وقتی مهاجرین به اینجا می‌آیند، معمولا مایل به سکونت در شهرها هستند.»
این الگو در کل کشور وجود دارد و مهاجرین معمولا به فرصت‌های شغلی، مطبوعیت محل زندگی و تراکم جمعیتی بیشتر جذب می‌شوند —که در میهنِ خود به آنها عادت کرده بودند که چنین شرایطی معمولا در شهرهای کانادا وجود دارد. با این حال، ادارهٔ آمار می‌گوید که رشد مهاجرت در دیگر بافت‌های آلبرتا —غیرشهری و روستایی— هم مشاهده خواهد شد.
در سال ۲۰۱۷، خارج از کلگری و ادمونتون حدود ۱۲ درصد از جمعیت نیروی کار منطقه از متولدین در خارج از کانادا بودند. آقای داس می‌گوید: «به نظر من مهاجرین می‌دانند که آلبرتا نسبتا جای خوبی برای مهاجرت و زندگی است.»
تفاوت «نرخ مشارکت» و «اشتغال واقعی»
آقای داس هشدار می‌دهد که مشارکت عدهٔ بیشتری در بازار کار لزوما به این معنی نیست که عدهٔ بیشتری شاغل می‌شوند.
داس می‌گوید: «ما باید هشیار باشیم چون اگر مشارکت نیروی کار بالا رود ولی اقتصاد ما قدرت جذب نیروی کار جدید را نداشته باشد، ممکن است نرخ بیکاری بالا رود.»
زیرا نرخ مشارکت نیروی کار شامل افراد جویای شغل هم می‌شود و اگر آنها شغلی پیدا نکنند —یا فقط مشاغلی با حقوق اندک یا پاره وقت نصیب‌شان شود— آن وقت مزایای اقتصادی اش محدود خواهد بود.
داس می‌گوید: «ما بایستی عملا هم سعی کنیم این نیروی کار جدید را به کار بگیریم و این کار فقط از طریق ایجاد شغل‌های جدید ممکن است. اگر مردم مشاغل تمام-وقت پیدا کنند، آن وقت خبرهای خوشی برای اقتصاد از راه می‌رسد.»
منبع: CBC
