ارزیابی وضعیت منابع آب شیرین در کانادا

کانادایی‌ها در مورد فراوانی و کیفیت منابع آب شیرین نگران هستند، اکنون اطلاعات به طور گسترده‌ای وجود دارد که اغلب دستیابی به آن‌ها مشکل است. این مطالعه طیف گسترده‌ای از داده‌ها و گزارش‌های دولتی را برای بررسی وضعیت منابع آب شیرین در کانادا مورد بررسی قرار می‌دهد.

کانادا دارای سومین میزان عرضه سالانه آب شیرین در جهان است. با وجود فراوانی، منابع آب شیرین در کانادا به طور مساوی در سراسر کشور توزیع نشده‌اند. بسیاری از منابع آب شیرین کانادا در سمت شمال اقیانوس اطلس و خلیج هادسون قرار دارند و دسترسی به منابع آب در مرز جنوبی کشور که اکثریت جمعیت در آن ساکن هستند محدودیت دارد. با این وجود، کانادایی‌ها فقط یک مقدار کوچک (حدود 1٪) از آبی را که به صورت سالانه در دسترس است مصرف می‌کنند. علاوه بر این، با توجه به تجزیه و تحلیل Environment Canada در مورد جریان آب در سراسر کشور، در سال 2015، اکثر رودخانه‌های کانادا (65٪) دارای مقدار آب نرمال بودند و تنها 10٪ دارای مقدار آبی کمتر از حد طبیعی بودند. با نگاهی به مناطقی که ممکن است مشکلاتی در آن‌ها وجود داشته باشد، در این گزارش ما به توصیف شرایط منابع آب شیرین و کیفیت فعلی آن تمرکز خواهیم کرد و تجزیه و تحلیل سیاست‌ها و توصیه‌های خود را به مقالات دیگر موکول خواهیم کرد.

به طور کلی، کیفیت آب شیرین کانادا بسیار خوب است، چرا که اکثر شاخص‌ها ثبات یا پیشرفت‌های جزئی در طی چند سال گذشته را نشان می‌دهد. اکثر منابع اصلی آلودگی آب در کانادا شناخته شده‌اند و پیشرفت‌هایی صورت گرفته است تا میزان آلودگی را که وارد آبراه‌های ما می‌شود کاهش دهد. در موارد زیر بهبود مشاهده می‌شود: تصفیه فاضلاب شهری، استفاده از کودهای شیمیایی و آفت‌کش‌ها توسط خانوارها، تطبیق مقررات عملیات استخراج معادن و انتشار فلزات مانند سرب، کادمیم و جیوه به آب‌ها از طریق کارخانه‌های کاغذ و تصفیه‌خانه فاضلاب‌ها.

با توجه به تجزیه و تحلیل اخیر Environment Canada که کیفیت آب در رودخانه‌های کانادا را برای سال‌های 2014-2016 بررسی می‌کند، کیفیت آب در حدود 82 درصد از نقاط تحت نظارت در سراسر کشور خوب است و آبراه‌ها در کانادا به طور کلی به خوبی محافظت می‌شوند. فقط 2 درصد از ایستگاه‌های سراسر کشور کیفیت آب ضعیف را نشان می‌دهد و 16 درصد نیز کیفیت آب را حاشیه‌ای نشان می‌دهد. تجزیه و تحلیل منطقه‌ای نشان می‌دهد که کیفیت آب خوب یا عالی مربوط به رودخانه‌هایی است که به اقیانوس اطلس می‌ریزند. کیفیت آب ضعیف یا حاشیه‌ای در رودخانه‌هایی که به دریاچه‌های بزرگ و مناطق ساحلی سنت لارنس متصل هستند بیشتر رایج است.

بررسی تک تک ایستگاه‌های نظارت در طول زمان نشان می‌دهد که از سال 2002 تا 2016، کیفیت آب در حدود 81٪ از نقاط در سراسر کشور ثابت باقی مانده است، در 10٪ از نقاط بهبود یافته و در 9٪ نقاط نیز کاهش یافته است.

تجزیه و تحلیل بافت ماهی‌ها برای کشف مواد سمی و غلظت آن‌ها در مناطق مختلف زهکشی نشان می‌دهد که بین سال‌های 2013 تا 2015، غلظت دی فنیل اتر (Polybrominated Difenyl Ethers) (PBDEs) در اکثر نمونه‌ها در سراسر کشور مطابق با دستورالعمل‌های فدرال بود. به طور مشابه، نمونه‌هایی از 9 ناحیه زهکشی، از جمله ساحل اقیانوس آرام، دریاچه‌های بزرگ و سنت لارنس، بین سال‌های 2001 تا 2016 گرفته شده، هیچ گونه عبور از دستورالعمل‌ها برای غلظت Perfluorooctane sulfonate (PFOS) را برای آب ثبت نکردند. ارزیابی فلزات و مواد سمی، از جمله جیوه و PBDE، در دریاچه‌های بزرگ نشان می‌دهد که غلظت به طور کلی در طول چهار دهه کاهش یافته است. یکی دیگر از نمونه‌های بهبود کيفيت آب، کاهش شدید آلودگی ماهی‌های آب شیرین در رودخانه سنت لارنس از دهه 1970 است.

علاوه بر این، شواهدی از آزمایش باکتری‌های آب در زیستگاه‌های حلزون‌های صدف دار (shellfish) در سراسر کشور، نشان می‌دهد که اکثر مناطق پرورش  shellfish دارای کیفیت آب پایدار هستند و 68 درصد از کل مناطق پرورش shellfish  را در کشور آبی دارند که برای مصرف انسان مورد تائید است یا به صورت مشروط مورد تأیید است.

علیرغم بهبود در کیفیت آب کانادا، نگرانی‌هایی وجود دارد که نیاز به نظارت و یا اقدام مداوم دارند. گرچه غلظت PBDE به طور کلی کاهش یافته است، برخی از شاخص‌ها نشان می‌دهد که سطح PBDE هنوز بالاتر از دستورالعمل‌های تجویزی در مناطق دریاچه‌های بزرگ، ساحل اقیانوس آرام و ساحل لارنس است. سطوح مواد مغذی در مناطق جنوبی دریاچه Winnipeg در سال 2016 بیش از حد شدید بود، به ویژه در نزدیکی جریان رودخانه‌ای. غلظت بیش از حد مواد مغذی در دریاچه‌های بزرگ، مخصوصاً در دریاچه Erie و برخی از ساحل‌های نزدیک دریاچه‌های انتاریو و Huron، سبب ایجاد دوباره زاد و ولد جلبک‌های خطرناک در این مناطق شده است.

با وجود کاهش قابل توجهی که در میزان جیوه در دریاچه Erie در انتاریو از سال  1970 مشاهده می‌شود، تجزیه و تحلیل غلظت‌های جیوه اخیر در آلودگی ماهی در این دریاچه نشان می‌دهد که کاهش سطح متوقف شده یا شروع به افزایش پیدا کرده است. علیرغم کاهش میزان مواد مغذی در سال‌های اخیر، غلظت مواد مغذی بیش از حد در رودخانه سنت لارنس و شاخه‌های اصلی آن هنوز به عنوان یک مشکل مطرح است.

منبع: Fraser Institute